Dit ben ik, Ilona.
In 2005 ben ik begonnen met mijn eigen beauty salon. Na 10 jaar besloot ik een andere wending in te gaan.
Ik besloot om van mijn salon een praktijk te maken om meer balans te geven of te leren aan andere mensen die daar de behoefte aan hebben.
In 2012 heb ik de diagnose bechterew gekregen. Op zich na de diagnose was ik heel erg opgelucht. Nadat ik heel vaak bij de dokter was geweest dat ik erg veel klaagde van pijn in mijn rug. Was het fijn dat ik nu wist wat het was en kon ik er mee leren leven of uitzoeken om het te verbeteren.
Oke, en toen had ik een chronische ziekte
Oke, ik had dus bechterew, hoe moest ik daarmee omgaan?
Ik had net een dochtertje van 2 en die zei heel vaak ‘nee, natuurlijk. Ik wilde heel graag gewoon een moeder zijn maar nu was ik een moeder met een chronische ziekte. Niet alleen een moeder maar ook een partner en een ondernemer met een chronische ziekte. Dat was voor mij en mijn partner wel even slikken. Voor je omgeving is het ook wennen want aan de buitenkant is er niks te zien.
Wat ik als eerste kreeg was les in balans. Nou ja les, het was meer zo van; je zult wel even moeten want anders ga je wel heel hard achteruit.
Ik snapte daar niks van want ik had een drukke salon, een druk sociaal leven,en een klein meisje van 2 gewoon zoals iedereen leefde. Ik moest gedwongen zonder keuze gaan voelen wat echt belangrijk was.
Maar ik wist wel dat het echt moest.
Je leven op zijn kop
Toen we de diagnose hadden gekregen gingen we heel praktisch van alles doen. Maar echt mee leven deden we nog niet. Ik had geleerd van een mevrouw bij het reuma centrum dat ik mijn inspanning en ontspanning in kleine golf bewegingen moest zien. Daar kon ik toen nog niet zoveel mee.
Dus ik ging maar een beetje door en zoeken met medicijnen om die ziekte wat te onderdrukken.
Als eerste bleek ik allergisch voor die medicijnen. Ik heb na 1 jaar met een mond vol blaren de medicijnen gestopt want ik geloofde dat er echt een andere weg moest zijn en ik had echt genoeg van die pijn.
Omdat het hele ziek zijn voor mij zo nieuw was was ik heel erg met mij zelf bezig. Ik was heel erg aan het zoeken naar balans. Wanneer kon ik een activiteit wel en wanneer lukte dat niet. Ik was begonnen om onder begeleiding te gaan sporten want ik dacht mijn botten haken af maar mijn spieren zijn er nog wel. Daarbij ben ik toen gaan letten op mijn eten. Ik ben gaan uitzoeken wat voeding kan betekenen. En ik kan jou vertellen heel veel!
Ondanks dat ik erg mijn best deed raakte ik volledig de weg kwijt. Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Het was lastig om in het begin aan te geven of je liever even een kruk hebt om te zitten omdat je niet zo lang kunt staan. Het is moeilijk om aan te geven dat je hulp nodig hebt want je ziet er zo goed uit. Je kunt beter je been breken of zwanger zijn.
Mijn partner vond dat ook lastig en we verloren elkaar. Ik was zoveel bezig met mijn proces dat ik allang blij was dat ik een fijne moeder kon zijn. Want met de chronische vermoeidheid erbij (hoort bij reumatische klachten) had ik natuurlijk een heel kort lontje.
het begrip van je partner
Mijn partner begreep mij niet en ik kon er niet over praten. Ik kon het er niet ook nog eens bij hebben dus ik besloot dat ik niet langer bij hem wilde blijven. Dat vond ik vreselijk want ik geloofde dat wij bij elkaar hoorden.
Ik kwam in een flinke burn-out terecht. Toen had ik geen andere keuze dan te stoppen en stil te staan. Op dat moment heb ik al mijn klanten gebeld en gezegd dat ik er even niet ben. Ik kon de ballen even niet allemaal hoog houden. De koek was even op, er moesten nu echt keuzes gemaakt worden.
Mijn partner klapte met mij onderuit. Ook hij zag dat het anders moest. Voor ons eigen geluk en voor onze dochter. Maar zeker ook om zelf bewust en wakker in het leven en in een relatie te staan. Niks vanzelfsprekend maar actief en met open ogen en echt luisteren naar elkaar.
Dat is gelukt. en tot op de dag van vandaag zijn wij wakker bewust en leven wij samen met mijn chronische ziekte. Hij heeft bewust een keuze gemaakt; mij met de ziekte erbij.
Durven zeggen
Vanaf toen ben ik echt gaan kijken wat ik wel kon. In mijn bedrijf met mijn aantal klanten en in mijn leven.
Wat ik vooral heel zwaar vond en nu nog steeds is de vermoeidheid die de bechterew met zich me brengt. Geen dag is voor mij hetzelfde. Het is altijd zoeken naar balans. Wat ik wel heb geleerd is te accepteren wat er is. Soms een mindere dag soms een goeie, soms kost een activiteit heel veel moeite en soms gaat het heel gemakkelijk.
Thuis zeggen wij dan ook ik heb de ziekte van Bechterew maar ik ben het niet. Ik ben nog steeds mij.
Op een feestje kan ik de hele avond dansen, niemand die iets aan mij ziet. Maar wat ze niet weten is dat ik van te voren vaak even ga slapen of de hele dag rekening hou met de zware activiteit die nog gaat komen. Ook weten ze niet dat ik de volgende dag vrij plan zodat ik kan bij komen als dat nodig is. Ik maak daar ook geen punt van ik hoef geen erkenning en bij vragen leg ik het graag uit. Wat mij veel rust heeft gebracht is het accepteren van de ziekte en zijn klachten.
Wanneer ik mijn beperking accepteer dan kan ik aangeven wat mijn behoeftes zijn. Dan durf je aan te geven wat je behoeftes zijn. Neem niet weg dat ik nooit een traantje weg pink en het soms even zwaar heb. Ook dat zijn momenten om te accepteren want die zijn er ook.
Het aller fijnste vind ik dat ik een partner heb die mij ziet. Maar ook mijn ziekte ziet. Hij ziet of ik pijn heb hoe goed ik het ook probeer te verbergen. Hij weet wat mij helpt en samen is het een stuk fijner om de beste omstandigheid te creëren. In wat dan zul je denken maar dat varieert van op tijd een stoel voor mij halen zonder dat ik het vraag, mij laten slapen op de bank wanneer hij om half zes s’avonds thuis komt of zorgen dat de tent vocht vrij is omdat ik anders de volgende dag heel veel pijn heb.
Toen ging het weer mis
In 2016 begon het tij te keren, Ik had een hele goeie periode achter de rug. We hadden in 2014 ons tweede kindje mogen verwelkomen het was een mooie periode. Ik dacht zo gaat het goed. Goed luisteren naar mijn lichaam, goed balans en een succesvolle salon.
Maar toch het ging slechter, mijn belasting vanuit het werk werd teveel. Opnieuw moest ik kiezen, weer opnieuw. Ik ben huilend door deze periode gegaan en totaal de weg kwijt. Mijn salon deed ik met heel veel liefde en plezier en nu werd ik wel echt gedwongen om rigoureus iets anders te moeten doen.
Maar wat?
Op naar een coach, met de vraag; wat ga ik nu worden? Welk beroep ga ik kiezen. Waarop mijn coach zei; jij gaat Ilona worden en de mensen komen voor jou. Jij maakt je eigen baan. Dat voelde nog steeds wel heel groots maar een ding wist ik zeker ik ging kiezen vanuit joy en vanuit het geen wat ik kan, verlang en niet wat me teveel wordt.
De omkeer
Op een bepaald moment heb ik gekozen voor guasha therapie. Het hielp mij enorm voor mijn bechterew en het voelde als een mooie overgang van beauty salon naar balans praktijk. Guasha bleek nog mooier te zijn dan ik had kunnen denken. Het is heel mooi verbonden met lichaam en geest.
Zelf zoek ik veel naar zelfreflectie. Naar nog fijner in het leven staan. In boeken, in event’s, op instagram, inspirerende mensen of in cursussen. Alles om mij te helpen en in balans te houden. In mijn omgeving merkte ik dat er steeds meer mensen bij mij kwamen om een goed gesprek en een stukje diepgang.
Vandaaruit is mijn coaching ontstaan. Het is mijn missie om mensen te helpen om in balans te komen. Om volledige zelfliefde en acceptatie te vinden in zichzelf. Waardoor het leven fun is en dat je vele obstakels aan kunt. Dat er rust is in het hoofd, volledig in de kracht van nu staat. Dat je leeft vanuit je verlangen en niet vanuit te kort. Dat je bewust jouw leven leeft en niet zomaar voorbij laat gaan. Maar dat je durft om te doen wat je eigenlijk zo graag wilt of knopen durft door te hakken om sommige enge beslissingen te gaan nemen.
Dat je overgaat op actie in een goeie vibe. Een mindset die je helpt voor het leven. Want als ik iets geleerd heb elke keer wanneer ik opnieuw veel keuzes moest maken is het wel dat je mag leven vanuit joy vanuit de dingen die je blij maken. Dat heeft echt effect op je lichaam en op je succes.
Haal eruit wat erin zit ookal is het soms zwaar.
Maar op het einde komt zonneschijn
Het is niet leuk wanneer je heftige situaties moet trotseren. Maar mijn ziekte heeft mij juist heel veel gebracht. Heel veel inzichten gegeven vooral een veel rijker en bewuster leven. Helaas heb ik het met een zware en harde les moeten leren (anders was het waarschijnlijk ook niet gelukt). Dat is dan ook de reden waarom ik graag zoveel mogelijk mensen wil inspireren zodat bij jou al eerder je ogen open gaan. Dat je voluit en bewust mag leven in het NU. Niet gisteren niet morgen NU heb je de keuze. Nu kun je over op actie in dit moment.
Dit is mijn verhaal (zelfs nog in een notendop)en ik groei nog steeds. Ik leer nog steeds want mijn ziekte is in beweging dus ik zal altijd moeten blijven voelen. En dat is niet erg daar ben ik juist heel dankbaar voor. Daardoor kun je genieten van de kleine dingen en weet je wat uiteindelijk echt belangrijk is in het leven. En kan ik van daaruit mijn leven leiden en genieten, ‘nu’.
Ik zou het heel fijn vinden als ik je wat herkenning of inspiratie heb kunnen geven en als je interesse hebt in een van mijn behandelingen dan ben je altijd welkom.
